Przybysław
Przyjemny klasycystyczny dwór z pierwszej połowy XIX wieku, parterowy, nakryty dachem czterospadowym, z jońskim portykiem czterokolumnowym wychodzącym z połaci dachu i zwieńczonym trójkątnym frontonem. Zapewne w latach dwudziestych XX wieku dwór został częściowo przebudowany.
Przybystaw jest znany w dokumentach co najmniej od 1564 roku, kiedy to ptacił 5 grzywien dziesięciny rocznie biskupom poznańskim. W 1588 i w 1618 roku własność. Pod koniec XVIII wieku należał do Ponińskich, a później Czarneckich, w których rękach pozostawał do drugiej wojny światowej. Ostatni właściciel Przybysławia Antoni Czarnecki (ur. 1894), między innymi wiceprezes Związku Ziemian w powiecie jarocińskim, został zastrzelony przez własowca w Warszawie 11 sierpnia 1944 roku.
W 1939 roku właścicielem Przybysławia był Antoni Czarnecki. Majątek w 1926 roku liczył 702 hektary i miał gorzelnię.
Okazały, neogotycki, o doskonałym kamiennym detalu architektonicznym pałac z około połowy XIX wieku, który powstał na podstawie tej samej idei zrodzonej z tej samej XIX-wiecznej mentalności: poszukiwania w dawnych stylach wyrazu dla romantycznych tęsknot, które z braku oryginalnego stylu znajdowały ujście w odgrzewaniu i przetwarzaniu dawnych form. Średniowieczne wieże, sterczyny, blanki i inne elementy obronnej architektury często pojawiające się w XIX-wiecznych rezydencjach, nadto pomieszane często z elementami mauretańskimi, podyktowane były tymi samymi przestankami, które romantycznym pisarzom akcje swych poematów kazały umieszczać w średniowieczu europejskim często splecionym z arabskim. Pieśni Osjana, Giaur Byrona, Grażyna Mickiewicza są literackimi owocami tej samej ucieczki w czasy dawne co architektura Kórnika, Będlewa, Nowej Wsi czy Psarskiego. W architekturze jednakże była to ucieczka w stare formy, kiedy w literaturze w stare treści.
Późnoklasycystyczny dwór, zbudowany po połowie XIX wieku dla rodziny Pollów, zwartą bryłą, umieszczonym w centrum holem i kolistą klatką schodową przypominający między innymi pałac w Klęce, czym zdradza wpływy berlińskie. Piętrowy, na wysokich piwnicach, na rzucie prostokąta. Elewacja ogrodowa – od strony podjazdu -z nieznacznym ryzalitem pośrodku, frontowa z gankiem filarowym na osi niosącym taras pierwszego piętra. Dwór nakryty dość płaskim dachem czterospadowym.
Dwór „snopkami oporządzony, mieścił w sobie izbę wielką o 4 oknach, każde okno i żelazo pobielane; w izbie piec dobry, ława, stół, zydelków 5 bez poręcza i służba przy drzwiach. Z tej izby pokoik (alkierzyk) z dwoma oknami w ołów, dalej izdebka czeladna, kuchnia z piecem chlebowym pod ogniskiem i kuchenka z kotliną do garnca gorzelanego”. Taki opis „chudopacholego” dworu w Starych Oborzyskach znajdziemy w lustracji z 1687 roku. Dzisiejszy wzniesiony został między 1856 a 1860 rokiem dla Augusta Herzoga i znacznie powiększony w 1924 roku o monumentalne skrzydło. Stara część piętrowa, nakryta dachem czterospadowym, z piętrowymi ryzalitami po obu stronach. Nowa część dwupiętrowa, w części zryzalitowana, z gzymsem kordonowym pomiędzy drugą i trzecią kondygnacją, nakryta również dachem czterospadowym. W dłuższej, bocznej elewacji skrzydła główne wejście, obmurowane i zwieńczone trójkątnym naczótkiem z datą: „1924″.
Stare Oborzyska występują w dokumentach od końca XIV wieku, kiedy to stanowiły własność burgrabiego kościańskiego Przybysława z Brenna. Później, ale jeszcze w XV i XVI wieku, własność Jaszkowskich, Kietbowskich, Potulickich, Zarębów, Sutockich, następnie Koszutskich, w XVII wieku Zbyszewskich i Wilkowskich, od 1693 roku Jerzykowskich. W ciągu XVIII wieku nastąpił podział Starych Oborzysk między wielu właścicieli. W 1791 roku Stare Oborzyska ponownie znalazły się w jednych rękach, gdy wszystkie części wykupił Antoni Rudnicki. Po nim właścicielem był Ignacy Małachowski i jego żona Joanna z Sokolnickich. W 1835 roku zadłużony majątek nabył na licytacji Ralf von Zschock. Z rąk niemieckich wykupił go w 1862 roku Franciszek Lewandowski, który w 1865 roku sprzedał Stare Oborzyska niemieckiej rodzinie o nazwisku Petzel. Ci pozostawali właścicielami Starych Oborzysk do 1929 roku, kiedy to nabył je Edward Brzeski. Edward Brzeski (ur. 1887), major rezerwy, dowódca baterii w powstaniu wielkopolskim, prezes Kółka Rolniczego w Starych Oborzyskach, został rozstrzelany przez Niemców na rynku w Kościanie 23 października 1939 roku. Jego brat Tadeusz został rozstrzelany przez Niemców w więzieniu w alei Szucha w Warszawie w sierpniu 1944 roku. W tragicznych okolicznościach we wrześniu 1939 roku zginął również wraz z żoną Felicją (ur. 1896) trzeci z braci – Witold (ur. 1881). Witold i Felicja Brzescy byli właścicielami majątku Wódki.